Η Λίμνη

Η Λίμνη

Με το Γιώργο είμαστε φίλοι από το 1982, δηλαδή 33 χρόνια. Όταν λέω «φίλοι» εννοώ ότι, όλ΄ αυτά τα χρόνια, κάνουμε παρέα κατά μέσο όρο 70 μέρες το χρόνο. Δεν μένουμε κοντά. Εγώ στη Γλυφάδα. Εκείνος στον Πειραιά. Έχουμε πάει μαζί μέχρι και Ταϊλάνδη. Έχουμε γιορτάσει την ονομαστική μας εορτή μαζί, πολλές φορές. Ανάλογες σχέσεις έχουμε και με άλλους φίλους και φίλες. Σε γενικές γραμμές ο Γιώργος είναι -κατά γενική ομολογία- η ψυχή της παρέας. Και μόνο που τον βλέπεις ανοίγει η καρδιά σου.

Είναι βράδυ Σαββάτου 2 του Μάη και ώρα 8:30. Βλέπω στην τηλεόραση το παγκόσμιο πρωτάθλημα Σνούκερ (είδος μπιλιάρδου) όταν χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο Γιώργος.

• Είμαστε κοντά σας και είπαμε να σας προσκαλέσουμε.

• Που είσαστε βρε;

• Στη λίμνη της Βουλιαγμένης.

• Έχετε πάει για μπάνιο;

• Όχι, εδώ μένουμε.

• Για πόσο;

• Μέχρι Κυριακή μεσημέρι. Το απόγευμα έχουμε να πάμε σε μια βάφτιση. Βαφτίζει η βαφτιστήρα μου!

• Ε, και πώς να έρθουμε; Τώρα είναι αργά.

• Να το κανονίσουμε για αύριο.

• Έγινε. Πού ακριβώς είναι;

• Ένα δρόμο πριν τη λίμνη της Βουλιαγμένης κάνεις αριστερά. Προχωράς και το Mantas Bay είναι στο δεξί σου χέρι. Άλλωστε, δεν υπάρχει άλλο. Θα το βρείτε εύκολα.

• Καλά, όταν φτάσουμε θα σας πάρουμε τηλέφωνο.

• Δεν πιάνει καλά παντού. Αλλά, μην ανησυχείτε, θα μας βρείτε .

• Θα σου τηλεφωνήσω το πρωί πριν ξεκινήσουμε για επιβεβαίωση. (Ήθελα να τον …ξεφορτωθώ και να συγκεντρωθώ στο Σνούκερ).

Την άλλη μέρα το πρωί στις 10.30 του τηλεφώνησα.

• Υπολογίζουμε να είμαστε εκεί στις 11.15 του είπα.

• Εντάξει θα σας περιμένουμε, μου απάντησε.

Πράγματι, στις 11.15 είχαμε φτάσει. Όμως, δεν υπήρχε δρόμος πριν τη λίμνη όπως μου είχε πει ο Γιώργος. Έτσι αναγκαστήκαμε να μπούμε στη λίμνη. Ρωτήσαμε δεξιά – αριστερά αν γνωρίζουν που βρίσκεται το Mantas Bay. Το όνομα Mantas Bay δεν το γνώριζαν. Τηλεφωνήσαμε στο Γιώργο. Το κινητό του δεν έπιανε. Τηλεφωνήσαμε στη σύντροφό του. Ούτε το δικό της έπιανε (θα μου πεις, «φυσικό»). Μ΄ έπιασαν τα διαόλια μου. Άρχισα να φωνάζω: «Μια ζωή τέτοιος μαλάκας είναι. Περιμένει φίλους, δεν πιάνει το κινητό του κι αυτός στην κοσμάρα του». Η Ζωή μου έγνεψε ότι ακουγόμουν πολύ. Κατέβασα τα ντεσιμπέλ και συνέχισα να τον βρίζω χαμηλόφωνα.

Η Ζωή ρώτησε αν υπάρχει δρόμος πριν τη λίμνη ο οποίος να στρίβει αριστερά. Μας είπαν πως υπάρχει, αλλά είναι 300 μέτρα πριν την είσοδο της λίμνης. Ακολουθήσαμε αυτό το δρόμο. Σύμφωνα με τις περιγραφές του φίλου μου, εκεί έπρεπε να υπάρχει μόνο ένα κτίριο. Όμως υπήρχαν πολλά. Η Ζωή μπήκε σ ένα από αυτά για να ρωτήσει για το Mantas Bay. Τους έκανε εντύπωση που δεν το γνώριζαν. Έτσι, έψαξαν στο Google για το Mantas Bay. Πράγματι υπήρχε Mantas Bay και μάλιστα στη λίμνη της Βουλιαγμένης. Μόνο που η συγκεκριμένη λίμνη της Βουλιαγμένης βρίσκεται στο Λουτράκι!

Τηλεφώνησα ξανά στο Γιώργο. Το κινητό του πάλι δεν απαντούσε!

Έγινα πυρ και μανία. Έβγαζα καπνούς απ΄ τ΄ αυτιά. Άρχισα να πάλι να φωνάζω: «Αν εγώ περίμενα ένα φίλο μου σε ένα μέρος που δεν έχει ξαναέρθει, θα έβρισκα ένα σημείο όπου πιάνει σίγουρα το κινητό μου και θα μπαστακωνόμουνα εκεί μέχρι να τον δω μπροστά μου». Η σύντροφος μου από τη μια με συναισθάνονταν, κι από την άλλη με το ζόρι κρατιόταν να μη βάλει τα γέλια. Εγώ συνέχισα ακάθεκτος. Σε όλη τη διαδρομή μέχρι να επιστρέψουμε σπίτι φώναζα. «Κοίτα: Έχει περάσει μισή ώρα. Στη θέση του θα έπαιρνα τηλέφωνο το φίλο μου να δω γιατί άργησε. Αλλά τέτοιο ζώο είναι»!

Παρέλειψα το εξής. Την ώρα που είχαμε φτάσει στη λίμνη, βρήκα ένα γραπτό μήνυμα απ΄ το φίλο μου το Φάνη ο οποίος ρωτούσε αν είμαστε για καφέ. Του απάντησα πως πηγαίνουμε για καφέ στο Γιώργο στη λίμνη της Βουλιαγμένης. Στην αναμπουμπούλα του ψαξίματος ο Φάνης έστειλε κι άλλο μήνυμα το οποίο βρήκα όταν είχαμε πια γυρίσει στο σπίτι. Έλεγε «Να πάρω την Άννα και να έρθουμε από εκεί»; Φαντάσου τι μπέρδεμα θα είχε γίνει αν του είχα απαντήσει καταφατικά. Μόλις είδα το μήνυμα του τηλεφώνησα να έρθει για καφέ. Του είπαμε το περιστατικό και είχαμε ξεραθεί στα γέλια. Παράλληλα εξακολουθούσα να είμαι θυμωμένος και είχα πολλά ερωτηματικά.

• Καλά, αφού ήταν στο Λουτράκι, γιατί μας είπε ότι είναι κοντά μας;

Το μυστήριο το έλυσε η σύντροφός μου:

• Τα παιδιά έλειπαν στη Ρόδο. Όταν είπε «είμαστε κοντά σας» εννοούσε ότι επιστρέψανε. Ακούγοντας εμείς «κοντά» και «Λίμνη Βουλιαγμένης» τι να υποθέσουμε;

• Έστω κι έτσι. Του λέω στις 10:30 από τη Γλυφάδα πως θα είμαστε στη λίμνη στις 11:15. Γιατί δεν μου είπε «πώς θα τα καταφέρεις να έρθεις τόσο γρήγορα»;

• Μπορεί από τη χαρά του που θα πηγαίνατε να μην το πρόσεξε, είπε ο Φάνης. Είμαι σίγουρος ότι τώρα σας περιμένει και πρέπει να έχει παραγγείλει κι ένα σωρό πράγματα.

• Ναι, είπε μ΄ ένα λυπησιάρικο και η Ζωή.

• Αυτό μας έλειπε. Να έχουμε κι ενοχές από πάνω! Έχει πάει 12. Γιατί δεν παίρνει το γαϊδούρι ένα τηλέφωνο; Δεν ανησυχεί που αργήσαμε;

• Μάλλον κατάλαβε εκ των υστέρων πως του είπες λάθος ώρα και δεν ανησυχεί, τον υπερασπίστηκε ο Φάνης.

Στις 12:30 μας τηλεφώνησε. Φυσικά τον έβαλα στην ανοιχτή ακρόαση.

• Έλα, πού βρίσκεστε;

• Σπίτι.

• Μας εμείς σας περιμένουμε.

• Πού μας περιμένετε;

• Στη λίμνη της Βουλιαγμένης.

• Μόλις επιστρέψαμε από εκεί. Εμείς καταλάβαμε τη λίμνη της Βουλιαγμένης που είναι δίπλα μας. Εσύ είσαι στο Λουτράκι.

Μόλις συνειδητοποίησε ο Γιώργος την παρεξήγηση πάτησε κάτι γέλια που αρχίσαμε να γελάμε ομαδικά.

– Είναι αφοπλιστικός ο μπαγάσας, είπε ο Φάνης. Μόλις ακούς το γέλιο του ανοίγει η ψυχή σου.

Κρίμα. Είχε παραγγείλει και κουτσομούρες…