Ένα νέο κριτήριο

Ένα νέο κριτήριο

Ο Σταύρος, διευθύνει πολύ επιτυχώς μια τεράστια ναυτιλιακή εταιρεία. Μπαίνει στο γραφείο του κάθε πρωί στις 9. Μέχρι τις 10, κάθεται στο γραφείο του χωρίς να τον διακόπτει κανείς και διαβάζει τις πρωινές εφημερίδες. Στις 10 η προσωπική του γραμματέας του φέρνει έναν ασημένιο δίσκο μ’ ένα μπουκάλι Johnny Walker Black label κι ένα καλογυαλισμένο κοντό κυλινδρικό κρυστάλλινο ποτήρι. Κάθε βράδυ στις 9 ο Σταύρος αποχωρεί απ’ το γραφείο. Την ώρα εκείνη, το μπουκάλι με το ουίσκι Έχει αδειάσει κατά τα τρία τέταρτα. Κάθε βράδυ, ο Σταύρος πριν φύγει λέει στη γραμματέα του την ίδια φράση: «Πιείτε το υπόλοιπο στην υγειά μου. Καλή σας νύχτα».

Ο Μπάμπης, κληρονόμησε στα 23 του ένα φορτηγό απ’ τον πατέρα του και στα 45 του κατάφερε να φτιάξει μια πολύ καλή μεταφορική εταιρεία. Κι αυτός πηγαίνει στη δουλειά του στις 9. Από εκείνη την ώρα μέχρι τις 10 κλείνεται στο γραφείο του χωρίς να τον ενοχλεί κανείς, τρώει τρία κρουασάν βουτύρου, πίνει έναν διπλό εσπρέσο και ενημερώνεται από ένα ραδιοφωνάκι που έχει στο γραφείο του. Στις 10, μπαίνει η γραμματέας του με την αλληλογραφία και όλα τα συναφή και η μέρα αρχίζει. Στις 2 το μεσημέρι, ο Μπάμπης κάνει ένα διάλειμμα μέχρι τις 3. Καπνίζει ένα τσιγαριλίκι φούντα από τον Πύργο και τρώει 3 χάμπουργκερ. Το τσιγαριλίκι του, αντιστοιχεί στο ένα έκτο του ουίσκι που πίνει ο Σταύρος. Στις 6 το απόγευμα πίνει μια πορτοκαλάδα και καπνίζει άλλο ένα τσιγαριλίκι. Όπως και ο Σταύρος, στις 9 το βράδυ «την κάνει». Δεν αφήνει πίσω του κανένα υπόλοιπο από ουίσκι να κεράσει το προσωπικό. Το σιχαίνεται το ουίσκι.

Πέρα από το γεγονός ότι ο Σταύρος παίζει σε πολύ μεγαλύτερα οικονομικά μεγέθη απ’ ό,τι ο Μπάμπης, ανάμεσά τους υπάρχει ακόμα μια σημαντική διαφορά: Ο Σταύρος χρησιμοποιεί μια ουσία νόμιμη: Το ουίσκι. Ο Μπάμπης χρησιμοποιεί ινδική κάνναβη. Δηλαδή, μια ουσία που ο Ελευθέριος Βενιζέλος κήρυξε παράνομη για να στηρίξει τους καπνοπαραγωγούς της εποχής του. Μάλιστα, κατ’ αναλογία, την χρησιμοποιεί σε μικρότερες ποσότητες απ’ ό,τι ο Σταύρος το αλκοόλ. Όμως, ενώ ο Σταύρος δεν κινδυνεύει από φυλάκιση, ο Μπάμπης μπορεί – χάρις σε κάποιον καλοθελητή – να πρέπει να ξοδέψει τα μαλλιοκέφαλά του σε διάφορους διαπλεκόμενους αστυνομικούς, δικηγόρους και δικαστές για να μη βρεθεί στη φυλακή.

Όλα τα επιστημονικά δεδομένα εδώ και χρόνια αποκαλύπτουν πως η χρήση αλκοόλ είναι επιβλαβέστερη για τον ανθρώπινο οργανικό απ’ ό,τι η κάνναβη. Όμως, για ευνόητους λόγους η κάνναβη εξακολουθεί να είναι παράνομη. Προσπαθώ να καταλάβω το σκεπτικό του νομοθέτη: Ποιος είναι ο σκοπός του νόμου; Να με προστατέψει από τον εαυτό μου ή από τους άλλους;

– Και απ’ τα δύο, απαντά ο νομοθέτης.

– Ωραία κύριε νομοθέτη. Και πώς με προστατεύεις όταν με βάζεις φυλακή επειδή κάπνιζα φούντα;

– Σε προστατεύω απ’ την κακή συνέχεια. Η χρήση κάνναβης θα σε οδηγήσει σε σκληρότερες και πιο επιζήμιες ουσίες.

– Και με προστατεύεις με το να με βάλεις φυλακή, δηλαδή στο άντρο των ναρκωτικών; Με προστατεύεις με το να μου φάνε τη μισή περιουσία όλοι οι διαπλεκόμενοι για να βγω και μετά να πρέπει να συνεχίσω καταχρεωμένος;

Κατά τη γνώμη μου η χρήση οποιασδήποτε ουσίας η οποία αλλοιώνει την αντίληψη μπορεί να είναι επικίνδυνη, ανεξάρτητα αν είναι νόμιμη ή παράνομη. Για παράδειγμα, αν πάρεις ένα ψυχοφάρμακο και πιεις κι από πάνω ένα αλκοολούχο ποτό, σύμφωνα με το γράμμα του νόμου είσαι νόμιμος. Αυτό σημαίνει πως είσαι σε θέση να οδηγήσεις κιόλας;

Κατά την άποψή μου η σκέτη χρήση απαγορευμένων ουσιών δεν θα έπρεπε ν’ αποτελεί από μόνη της ποινικό αδίκημα. Ο άνθρωπος που καπνίζει το βράδυ στο σπιτάκι του ένα τσιγαριλίκι και χαζεύει τηλεόραση, δεν πειράζει κανέναν. Το ίδιο κι εκείνος που έχει πιει μισό μπουκάλι κρασί και κάθεται στην πολυθρόνα του διαβάζοντας. Αυτή καθ’ αυτή η χρήση δεν είναι αξιόποινη πράξη. Αν όμως οδηγήσει σε αξιόποινες πράξεις, δηλαδή, αν η χρήση οδηγήσει σε νομικά αδικήματα, τότε η χρήση μπορεί να χαρακτηριστεί αξιόποινη. Για παράδειγμα, αν αυτός που κάπνισε το τσιγαριλίκι, αντί να κάτσει σπίτι του, βγει στο δρόμο και διαπράξει ένα αδίκημα, τότε ναι, η χρήση είναι αδίκημα. Κι αν εκείνος με το κρασί, αντί να διαβάζει στην πολυθρόνα του, πλακώσει στο ξύλο τη γυναίκα του και τη σακατέψει, τι σημασία έχει αν το κρασί σαν ουσία είναι νόμιμο; Απ’ τη στιγμή που η χρήση της ουσίας συνοδεύεται από μια αξιόποινη πράξη, τότε και αυτή καθ’ αυτή η χρήση της ουσίας είναι μέρος του αδικήματος.

Άλλο αυτό, κι άλλο η χρήση από μόνη της να είναι λόγος για κλείνουμε καλούς ανθρώπους στη φυλακή ή να τους ρουφήξουμε το αίμα για να μην τους κλείσουμε μέσα.

Επί τη ευκαιρία: Ο Μπάμπης, τον οποίο ανέφερα στην αρχή, είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Ο Σταύρος υπήρξε. Απλά, αυτός που του πήγαινε το ουίσκι δεν ήταν η γραμματέας του αλλά ο προσωπικός του υπηρέτης ο οποίος και αναφέρει στα απομνημονεύματά του το συγκεκριμένο στοιχείο. Ο Σταύρος ήταν ο Νιάρχος.